намайг солонго болохын цагт

Л.Өлзийтөгсийн "Болзоо" гэдэг нэртэй шүлэг шиг санагдаж байна үгүй ч байж магадгүй. ямарч л байсан бүх үг нь л таалагдаад байдагийн. орхиж гээж болохгүй дурсамж бас байдаг л юм шиг байгаан. би ч багасаа л одоо ч гэсэн солонгон дээр гулсаж үзвэл гэж боддоод байдагийн ер нь заавал бодол биелэхээр гаргалгаатай байх албатай ч биш харин ч бодит биш зүйлс заримдаа сайхан. харин би бяцхан охин болоод долоон өнгийн солонгон дээрээс энэ сонин амьдралыг нэг харах юмсан сонин л байх...

Намайг солонго болохын цагт
Чи бяцхан хүү болоод
Найм дахь өнгийг зурж
Тэнгэр бид хоёрыг гоёорой

Намайг бороо болохын цагт
Чи минь өвс болоод
Нарийнхан ишин дээрээ өнгийж
Унагалгүй тосон аваарай

Намайг шуугин урсахын цагт
Чи минь санаад байвал
Намуун шөнөөр ирж
Давалгаан дээр минь унтаарай

Намайг од болохын цагт
Чиний минь зүрхийг нээсэн
Найз бүсгүйдээ өмчлөн
Намайг зүсэлж өгөөрэй.